The child has one intuitive aim: self development

‘Nabehandeling is nodig’, vertelt Jill

‘Mijn naam is Jill. Ik heb negen jaar gezwegen, van mijn 3 tot 12 jaar. In de jaren ’80-90 was er weinig onderzoek naar selectief mutisme. Niemand kon ons helpen. Nu ben ik 35 jaar en wil ik mijn verhaal vertellen want selectief mutisme gaat nooit helemaal weg.’ De ouderwerkgroep ontving deze mail van Jill. Met haar toestemming mogen we haar getuigenis publiceren.

‘Mijn ouders zijn negen jaar lang naar dokters, psychologen en psychiaters gegaan. Niemand kon ons verder helpen. Uiteindelijk heeft de schoolverpleegster van het CLB ons doorverwezen naar een psychologe die ervaring had met selectief mutisme. Op het einde van het 6de leerjaar heb ik voor het eerst op school een woord gesproken. Het middelbaar ben ik ingestapt met een last minder.’

Soms beslis ik om niks te zeggen

‘Ik heb mijn middelbaar afgemaakt, ben gaan studeren, weliswaar zonder succes. Dan ben ik gaan werken. Op mijn werk heeft niemand geweten dat ik vroeger niet sprak. Vroeger wou ik ook niet dat ik verder opgevolgd werd. Ik wou het er niet meer over hebben. De realiteit is echter dat selectief mutisme een deel blijft uitmaken van wie je bent, van wie je geworden bent. Mijn omgeving denkt dat ik heel onzeker ben. Elke dag kom ik nog een situatie tegen waar ik eens heel diep moet ademhalen voor ik iets durf te zeggen. Of erger nog: soms beslis ik om niks te zeggen. Selectief mutisme gaat nooit helemaal weg.’

Ik was geen ongelukkig kind

‘Waarom sprak ik vroeger niet? Als kind wist ik het niet. Al bij al was mijn kindertijd een gelukkige tijd en ik ging graag naar school. Wat ik wel wist, is dat het gewoon onmogelijk was om die stap te zetten. Sommigen verweten me dat ik koppig was. Anderen vroegen me waarom ik boos op hen was. Nog anderen probeerden me te doen praten met ‘Jill, Jill, hoe heet je, wat is jouw naam?’ Op een dag -ik was toen 10 jaar- zei een onderwijzer tegen mij: ‘Ik denk dat je eigenlijk wel wil, maar dat het niet lukt’. Het was de eerste keer dat ik het zo helder verwoord hoorde. Als men mij probeerde te pushen, dan verdween ik nog verder in mijn stilzwijgen.’

Een schuldige gezocht?

‘Dit moet me nog van het hart. De hulpverleners van die tijd waren voornamelijk op zoek naar een schuldige. Ze probeerden mijn moeder ervan te overtuigen dat zij iets verkeerds had gedaan. Ze hebben me ook verschillende malen in een instelling willen plaatsen. Mijn moeder heeft zich hier altijd tegen verzet, en ik ben haar daar zeer dankbaar om!’

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *